حسین بن شرف الدین عبدالحق اردبیلی(کمال الدین اردبیلی)، متوفی ۹۵۰هـ. ق از بزرگان علم معقول و منقول بوده، و در ریاضیات و علوم فلکی  و طب مهارت بسزای داشته است وی معاصر شاه اسماعیل صفوی بوده و در شیراز پیش بزرگان علم و فلسفه مانند جلال الدین دوانی، امیر غیاث الدین دشتکی شیرازی، امیر جمال الدین بن عطاء الله حسنی و دیگران درس خواند و به مقام بزرگی در حکمت و علم نائل امده است.

این عالم بزرگ گذاشته از این مقامات که در حکمت و ریاضی داشته، در عرفان و تصوف نیز قدمی راسخ داشته، و از سالکان  بزرگ این راه بوده است و به سبب همین میل و علاقه به تصوف، گلشن راز شیخ محمود شبستری را بر مذاق صوفیان شرح و تفسیر کرده است. او در علوم مختلف کتاب نوشته و در زبان عربی، فارسی و ترکی آثاری سومند دارد، که مهم ترین آنها از این قرار است.

۱-  شرح نهج البلاغه، به زبان فارسی که آن را به نام شاه اسماعیل صفوی نگاشته است.

۲- رساله ای در امامت به زبان ترکی

۳- شرح تهذیب علامه حلی

۴- تفسیرالهی به زبان فارسی، در دو جلد بزرگ پیرامون تفسیر قرآن کریم

۵- حاشیه بر تحریر اقلیدس، تألیف خواجه نصیرالدین طوسی، در هندسه

۶- تلخیص تحریر اقلیدس، که برخی فواید ریاضی و براهین تازه و مسایل بدیع در آن کنجانیده است.